Het zegt meteen alles over de liefde van Hans van Venrooij (74) voor de club waar hij één jaar na oprichting lid van werd en een kleine 35 jaar (!) voorzitter was. “Ik heb hier alle ups en downs meegemaakt,” vertelt hij. “De vereniging is op 1 april 1983 opgericht, maar gevoetbald werd er pas een jaar later. De boel moest eerst opgebouwd worden. Zelf sloot ik mij in 1984 aan. Mijn zoon Jasper wilde lid worden en ik ging uiteraard met hem mee. Binnen de kortste keren was ik leider van het jeugdteam waarin Jasper ging spelen. Korte tijd daarna zat ik in het jeugdbestuur en trad ik als secretaris toe tot het bestuur.”
Bruisende tijd
Het SVS van de beginjaren was een - eufemistisch gezegd - ‘bijzonder levendige’ voetbalvereniging. “Het was een bruisende tijd waarin alles nieuw was en mensen hun plek nog moesten vinden”, gaat van Venrooij ver terug in de clubhistorie. “Dat is ook niet zo vreemd als je beseft dat er eerst niets was en van de ene op de andere dag 250 leden voor de poort stonden. Het was een fase van vallen en opstaan, met als dieptepunt de kantinebrand. Oud-wethouder Max Meiboom moest er aan te pas komen om als voorzitter de boel vlot te trekken. Dat deed hij uitstekend. Na een paar maanden gaf hij het stokje over aan Ton Snelders die vervolgens een jaar of drie leiding gaf aan de vereniging. Ton was een aimabele man die tot onze schrik en groot verdriet veel te jong overleed. Ik kan het mij nog goed voor de geest halen. Hij was met een lager seniorenelftal aan het trainen en werd onwel. Ton overleed hier op de club. Het was vreselijk.”
Hans van Venrooij kreeg na de tragische gebeurtenis het verzoek om de voorzittershamer ter hand te nemen. “Het was een periode waarin SVS het sowieso niet gemakkelijk had,” blikt hij terug. “Financieel ging het moeizaam met de vereniging en we kwamen vrijwilligers tekort. Ik heb me in die fase wel eens afgevraagd of we het konden volhouden om de club overeind te houden. Toch lukte het om SVS te kneden tot een mooie club. Op één of andere manier ontstond hier het gevoel dat we er met zijn allen tegen aan moesten. Dat vond ik mooi om te zien. Gaandeweg werden ook de sportieve resultaten beter. We begonnen in de kelder van de Goudse Bond en werkten ons op eigen kracht omhoog tot wat we nu zijn: een zaterdagtweedeklasser die het weliswaar niet gemakkelijk heeft op dat niveau, maar nog altijd kans heeft om degradatie te ontlopen.”
In al die jaren als voorzitter zag Hans van Venrooij veel trainers komen en gaan. “Sommige bleven heel lang, anderen waren binnen een paar maanden weg,” glimlacht hij. “Je moet hier namelijk wél in het pulletje vallen.” Twee hoofdtrainers springen er voor Van Venrooij persoonlijk in positieve zin uit: Wout Ooms en Patrick van Loo. “Wout heeft ons in zeven seizoenen tijd twee keer laten promoveren. Een jonge en zeer kundige trainer met wie ook ik het uitstekend kon vinden. Dat gold ook voor Patrick van Loo. Als speler was het soms een draak van een kerel, als trainer en coach een kei. Wout en Patrick waren types voor wie de spelers nét een stapje harder wilden doen. Fred Muhlenbruch had dat trouwens ook. Fred was misschien meer elftalleider dan trainer, maar hij maakte het elftal wél enthousiast om er voor te gaan.”
Hoewel erelid Hans van Venrooij al een paar jaar geen voorzitter meer is van SVS, is hij nog veelvuldig aanwezig op sportpark Schenkel. Binnen het huidige bestuur is hij verantwoordelijk voor selectiezaken en sponsoring. Het bevalt hem prima zo. “Ik heb in deze functie de tijd aan mezelf en hoef niet meer voor elk wissewasje op te draven,” glimlacht hij. “En ik blijf op deze manier lekker betrokken bij de club. Ik ben blij dat SVS een gezonde jubilaris is met zo’n 600 spelende leden, meer dan honderd vrijwilligers en een goed bestuur. Geweldig toch dat we dat mogen vaststellen in het 40e jaar van ons bestaan.”
Jan Timmer
