Klein leed is dat we in 2020 maar 15 speelweekenden hebben gehad. Daarin zijn minder dan de helft van het aantal wedstrijden dat we in een normaal jaar spelen gespeeld. De competitie van vorig seizoen was in maart al voorbij. We konden geen seizoenafsluiting doen, waar we kampioenen en vrijwilligers in het zonnetje konden zetten. Ik begreep heel goed de teleurstelling van SVS 2 die promoveerde naar de reserve 1e klasse, maar dit niet op de gebruikelijke manier kon vieren.
Want feesten kunnen die jongens als geen ander.
Klein leed heb ik ook ervaren tijdens de vele uren die ik doorbracht bij het toegangshek. Ouders die dit jaar hun kinderen hadden ingeschreven en hun zoon/dochter voor de eerste keer naar de vereniging kwamen brengen voor een training. Daar moest echter verteld worden dat alleen de kinderen het complex op mochten en dat de ouders buiten moesten blijven. Ik weet zelf hoe bijzonder het 20 jaar geleden was toen ik de eerste trainingen van mijn zoons bijwoonde. Ik vind dit klein leed voor de ouders die dit niet konden ervaren.
Naast klein leed waren er ook ontroerende momenten. Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat ik tijdens de vriendjesdag op 12 december soms een traantje heb weggepinkt. Deze dag was bijzonder succesvol, waar meer dan 30 pupillen een vriendje mochten meenemen. Mooi hoe de SVS-leden hun vriendinnetjes en vriendjes bij binnenkomst begeleiden en ze heel stoer uitlegden hoe het er op een voetbalvereniging aan toe gaat. Geweldig te zien hoe zelfstandig de pupillen van 7 tot 10 jaar dit deden. Ze hadden hier geen ouders voor nodig. Die stonden beteuterd te kijken op de parkeerplaats.
In 2020 had ik vaak gemengde gevoelens waar verantwoordelijkheid voor het volgen van de coronaregels en het gunnen van een stukje vrijheid en plezier met elkaar streden. Ouders die toch soms ongezien het terrein betraden moesten worden aangesproken dat dit tegen de regels was. Maar wanneer je dan het schuldgevoel in de blik van een ouder zag en tegelijk het kleine leed in hun ogen omdat ze zo graag hun kinderen wilden zien voetballen, gunde je die ouders toch even een extra 10 minuten, waarna ze keurig het terrein verlieten. In het algemeen was iedereen bijzonder gedisciplineerd in het volgen van de regels waar eenieder trots op mag zijn.
Ik heb overigens nog nooit tijdens competitiewedstrijden zoveel ouders vanuit bosjes buiten het terrein naar hun kinderen zien kijken. Tijdens een uitwedstrijd van SVS 1 bij Sparta werd zelfs het Algemeen Dagblad hiermee gehaald.
Gemengde gevoelens waren er ook wanneer de grenzen van de maatregelen werden opgezocht. Gelijktijdig was dit dan ook wel grappig. Dit jaar hebben we nog nooit zoveel ouders gezien die assistent-trainer wilden worden, zodat ze dan toch hun kinderen konden zien voetballen. In 2020 werd er zelfs een nieuwe vrijwilligersfunctie geïntroduceerd: De Plasmoeder. Tja…… soms moet een pupil tijdens de training toch even naar het toilet. Trainers willen om die reden niet de training stilleggen, dus werd de ‘plasmoeder’ te hulp geroepen. Een prachtige functie, vooral omdat je dan als moeder wel binnen de hekken de trainingen kon blijven volgen.
Bij de senioren ging het al niet veel anders. Toen de kantine en kleedkamers gesloten waren, maar er wel getraind mocht worden, gaf het bestuur het advies om zelf drank in een bidon mee te nemen. Uiteraard ging het bestuur ervan uit dat een voetballer dan water of een sportdrank meeneemt. Achteraf bleek er in die bidons van alles te zitten waardoor je geen auto meer mocht rijden. “Voorzitter, we houden ons toch aan de regels?” werd er dan gezegd. Tja…….
Gemengde gevoelens had ik vooral op 19 september. Het was die dag prachtig zonnig weer, we hadden een vol programma en SVS 1 dat die dag thuis speelde. Het was een geweldige voetbaldag met een recordomzet in de kantine en veel bezoekers. Echt een voetbalzaterdag zoals die hoort te zijn. Gelijktijdig realiseerde iedereen zich dat we ons niet hielden aan de coronamaatregelen en het ook onmogelijk was te handhaven. Blijdschap om de gezelligheid en het verantwoordelijkheidsgevoel dat dit niet goed was, wisselden elkaar af. Dit was ook de enige keer dit jaar dat Handhaving ons heeft bezocht. Dit leverde voor mij wel het mooiste ‘understatement’ van het jaar op. De handhavers vroegen mij of het mogelijk was om even in een rustige ruimte te spreken. Ik ging ervan uit dat wij een ernstige waarschuwing of boete zouden krijgen. De handhaver zei alleen: “Mijnheer Vlasblom, het is wel erg druk”. Op zo’n moment kon ik een glimlach niet onderdrukken. Of we dat zelf niet wisten. De week hierna verscherpte de overheid al de maatregelen door de kantines gesloten te houden. Dit was een teleurstelling, maar gelukkig hoefde het bestuur niet meer zelf te bedenken hoe zo’n drukte tijdens corona in de toekomst te voorkomen.
Ook tijdens dit bijzondere jaar was SVS een geweldige vereniging waar mensen elkaar steunen waar dat nodig is. In deze tijd van het jaar gaan de gedachten terug naar het overlijden van Koos Heinsius en Ger Snijder in 2020. Het was mooi te zien hoe leden van SVS de families steunden. De erehaag voor Koos met bloemen en voor Ger met een flesje bier in onze hand waren indrukwekkend.
Ik wil de bestuursleden, trainers, leiders, scheidsrechters, kantinemedewerkers, medewerkers Lid van Dienst, de werkploeg en alle andere vrijwilligers bedanken voor hun inzet in dit bijzondere jaar. Geweldig om te zien hoe iedereen ook in moeilijke tijden betrokken blijft. Ik wil ook alle leden bedanken voor hun steun. Regelmatig wordt gevraagd hoe men SVS financieel kan steunen. De voorstellen zijn vaak creatief, maar de beste manier waarop jullie allen onze mooie vereniging kunnen steunen, is door lid te blijven en de contributie op tijd te betalen.
Helaas is er begin januari geen nieuwjaarsreceptie waar we elkaar persoonlijk kunnen spreken en jubilarissen in het zonnetje kunnen zetten. Dit gaan we zeker op enig moment in 2021 nog doen. Persoonlijk kijk ik in 2021 uit naar een zaterdag met een vol programma en veel bezoekers terwijl ‘It’s a Beautiful Day’ van U2 of ‘Leef’ van André Hazes uit de luidsprekers schalt.
Ik wens iedereen, mede namens het bestuur, hele mooie feestdagen en een gelukkig 2021 waar het leven hopelijk weer iets normaler wordt. Blijf vooral gezond.
Dick Vlasblom
