Weekendje Hamburg
U kent dat wel, de zogenaamde gezonde spanning voor een wedstrijd waar je met samengeknepen billen het zenuwpoepje probeert binnen te houden. “Scheisse 04 noemen ze dat hier”, zo meldt vers gepromoveerde Duitslandkundige David, na 45 minuten met de slappe kern van HSV te hebben doorgebracht. Van die SCHEISSE NOEL-VIER!! zullen doorgewinterd tischfussball spelers PVG en Remco ook last gehad hebben toen zij klokslag kwart voor elf de arena betraden. Wat de apotheose moet zijn van een dag-lange voorbereiding in het afgelegen Hamburg, staat op het punt te beginnen. Beide vedetten geven elkaar een knipoog als ze de tegenstander bekijken. Een typisch Duitse, wat klein uitgeslagen, currywurst-verkoper grijpt met wit uitgeslagen knokkels de handvatten van zijn aanvalsformatie terwijl hij snuivend door zijn Arische neus onze golden boys probeert te imponeren. Het mag nu niet meer fout gaan. De urenlange hand-oog coördinatie oefeningen met zware pullen bier moeten zich hier gaan uitbetalen. De euro met Spaanse opdruk stuitert in de gleuf van de speciaal voor dit evenement gebouwde voetbal tempel en de oranje bal komt tevoorschijn. Oranje? Dat kan toch geen toeval zijn…. Dat lijkt precies de kleur die Marco had, nadat hij voor de derde keer als een aan anorexia lijdend tienermeisje zijn gal uitwisselde met een door Sander Durst vers gefermenteerde Duitse hangende toiletpot. Zou dit dan het teken zijn? De bal wordt in het spel gebracht..
Wat voorafging:
15 gezonde Nederlandse boerenjongens uit de Randstad reizen in de sterkste formatie af naar de Noord-Duitse havenstad voor een internationaal trainingskamp. De selectie is volledig doorgelicht. De wekenlange afvalrace heeft overal slachtoffers nagelaten. Zo besluit Coach Marvin op het laatste moment om toch maar met 15 man af te reizen, nadat bekend wordt dat Vatti zich voor aanvang van het trainingskamp in de basis heeft geprobeerd in te kopen. Dit geld wordt overigens niet gerestitueerd, maar direct in een goed doel gestoken. “Schöne tetten für Ivo*”.
(*Wegens privacyredenen zijn sommigen namen en gebeurtenissen gefingeerd)
De reis verloopt voorspoedig. De van vleermuis voorziende energieblikjes hebben direct zijn uitwerking op de toch al hechte groep. Kosten noch moeite zijn gespaard om knorrende maagjes met versgesmeerde broodjes of zakjes poedersuiker te vullen. Geestelijk vader van de groep Elyan probeert het gebroken hart van David te helen nadat hij de kleur van een ovide niet weet te plaatsen. Een long chicken weet het tranendal weer te stoppen. Het is nog even opgezocht en nu blijkt dat de kleur van een ovide precies de kleur is die Marco had, toen hij per ongeluk zijn maag op centrifugeren had gezet na een daglang wasprogramma van liquide en minder liquide middelen.
Aangekomen in Hamburg levert eerder genoemd geestelijk vader het eerste wapenfeit, door iets te snel richting het licht te bewegen. Het hotel is verder van alle gemakken voorzien. Vooral de lege rookmelders blijken een uitvinding. Binnen 30 seconden slaat kamer 113 net zo blauw uit als een positieve zwangerschapstest, een van de gespreksonderwerpen dat opvallend vaak terugkwam dit weekend. ‘Het lijkt zelfs alsof de kamers dubbel glas hebben’, zo verteld Leon. Wel lekker voor het geluid, maar een flinke uitdaging om je sigaret door naar buiten te steken.
Er wordt die avond een hoop cultuur gesnoven. De groep doet zich tegoed aan de typisch lokale Hamburger keuken. De eerste zonnebrillen zijn dan inmiddels ook aangeschaft om tussen de felle lampjes door overal naar binnen te kijken. Voor diegene zonder bril biedt de Baalsaal uitkomst. In dit donkere krocht zorgt de duistere techno voor een euforische stemming. Op de muzikale tonen van cock-blcker-D wordt er menig huwelijk gesloten die avond. Alles gebeurt hier op de tast, van in de lampen hangen is hier geen sprake. Eindelijk mag men “Anfassen”, alleen is niet duidelijk waar er in gegrepen wordt. Het afwateringssyteem van Aram draait overuren. Er worden tattoo’s van mascara gezet en heeft het zelfportret van David en Maus meer weg van de Schreeuw dan van twee gezellige Mexicaanse vluchtelingen.
De volgende ochtend ontwaakt iedereen uit een vredige slaap. Het samenspel van de nog nagalmende akoestiek van het toilet met de stuiterende kliko gaat ’s ochtend harmonieus over in een warme ochtendgroet van Kale en David. De spanning voor de aanstaande wedstrijd is dan gelijk bij velen aanwezig. Verscheidene buikpijntjes worden al vroeg weggespoeld met de broodnodige biertjes. Nadat er een aantal half-lijken zijn gereanimeerd wordt de weg naar de stad ingezet. Honderd-procent later is iedereen nog geen stap dichterbij de Reeperbahn gekomen, maar gelukkig is dit voor iedereen zijn eigen bestwil.
Ter voorbereiding op het spektakel van de avond wordt er een wedstrijd bezocht van de lokale amateurs. De wedstrijd duurt 96 minuten.
Zes Deutche meisjes, drie Pokalsiegers en één Erste Liga later komt de groep weer samen in een van de zijstraten van de Davidstrasse om samen richting wedstrijd te gaan. Eerst vindt de geplande ceremoniële huldiging plaats. Petre, wijze man van naam, wordt geëerd met een erehaag voor zijn prestatie van formaat, het volledig op- en aflopen van een steile trap. Noemenswaardig is de (morele) ondersteuning die Leon en Sander hier hebben geleverd.
De wedstrijd:
De mannen gaan goed van start. Een weergaloze combinatie uit de hand van PVG zorgt voor het eerste gevaar voor het gat waar de rode keeper voorstaat. Je voelt de spanning in het stadion. Het publiek staat er dicht op. De geur van laminaatolie van het vers ingewreven houten gras maakt zich van de omgeving meester. De blauwe verdediger via de muur op de blauwe middenvelder. Deze gaat op de bal staan. Rood valt aan. Er worden nu een hoop lange ballen gegeven. Rode keeper naar blauwe keeper, blauwe keeper naar rode middenvelder. Het middenveld wordt volledig op zijn kop gespeeld. Dan gebeurt het onmogelijke. Remco, schuift zijn keeper naar voren. Een hakje van de blauwe verdediger terug op de blauwe keeper en de keeper haalt uit. De bal scheert over het tafelvoetbalveld. Het voltallige blauwe middenveld zweeft ondersteboven boven het veld (….) (…) Zo snel kan het dan gaan, de Duitsers winnen 10 euro op rij. Zijn we er toch weer ingetuind, hadden we beter in de pot kunnen stoppen.
Na ’74 kent de Nederlandse voetballiefhebber een nieuw trauma. Het debacle van Hamburg zal bij velen de komende dagen zijn stempel achterlaten. Bij sommigen zullen het zelfs twee stempels zijn, afhankelijk van hoe vaak ze de Baalsaal hebben bezocht.
Rustââââg!
